Sylwia z bloga @kreatywne_macierzynstwo
powiedziała, kiedyś bardzo interesującą rzecz, że my opiekunowie
panicznie boi my się nudy i nie pozwalamy na nią naszym dzieciom. A
to właśnie z nudy rodzi się kreatywność i właśnie z nudy
powstał tytułowy Głosownik. Cóż
to takiego?
Fabuła
Rodzice zabierają
Staszkowi laptopa i chłopiec musi znaleźć sobie nowe zajęcie.
Przecież nie będzie się uczył, co to to nie. Zostaje mu telefon,
na którym zaczyna nagrywać dziennik. STOP. Dziennik to mogą pisać
sobie dziewczyny, i to jest lamerskie. On wymyślił Głosownik. W
ten sposób powstają relacje z dnia codziennego piątoklasisty.
Zapomniałam tylko wspomnieć, że Staszek ma ksywkę Szajbek, a to
nie wróży niczego spokojnego. Jest to chłopiec szalony i
kreatywny, który swoją energię wkłada we wszystko, tylko nie w
naukę. Będziemy mieli okazję poszwendać się z jego paczką,
odwiedzić z nimi miejsca w których nie powinni być, zjeść kilka
drożdżówek, podsłuchiwać co się dzieje a szkolnym korytarzu.
Autorowi udało się
wcielić w rolę jedenastolatka, jakby faktycznie spisał i nadał
powieściowy charakteru materiałowi nagranemu przez nastolatka.
Zadbał
o charakterystyczny sposób mówienia (jak zobaczyłam odzywkę tylko
nie w szczepionkę, to nie
mogłam przestać się śmiać i powtarzałam było tak :D)
i myślenia (naturalne jęczenie na rodziców i szkołę, pociąg do
słodyczy itp.). Nastolatkowie łatwo złapią kontakt ze Staszkiem i
nie raz, nie dwa przybiją mu piąteczkę.
Głosownik to
zabawna książka.
Staszek
to taki narrator, który chlapnie coś
zanim pomyśli, prowokuje zabawne sytuacje, ale wpadek nie bierze do
siebie. Dzięki takiej postaci Paweł Maj nadał powieści zwariowany
ton i, co mi się bardzo podoba, ustrzegł się moralizatorstwa.
Pewnie część osób się teraz obruszy – Jak to?
Książki dla dzieci i młodzieży powinny mieć morał!.
Jest to ważne, ale czy najważniejsze. Czy czyta się po to, żeby
nasiąkać dobrymi wzorcami (to skąd taka popularność
kryminałów?), czy nie szukamy w książkach relaksu? Głosownik
właśnie taki relaks oferuje
młodemu czytelnikowi, a że przy okazji część zobaczy w Staszku
swoje alter ego, albo
znajdzie rozwiązanie swojego zmartwienia, to tylko się cieszyć.
Podsumowanie
Głosownik
to książka, która wpisuje się w popularny nurt dzienników dla
dzieci (jak np. Dzienniki Nikki czy
Dziennik Cwaniaczka),
ale tym razem w trochę innej odsłonie. Tak sobie pomyślałam, że
pasuje ona do głównego bohatera- leniuszka i kombinatora. Po co
męczyć się nad zeszytem i układaniem zdań i akapitów, skoro
materiał może nagrać się sam.
Jest
to powieść napisana z dużym luzem i humorem. Autor bezbłędnie
opisał codzienne przygody nastolatków. Chyba jak szpieg z
krainy deszczowców przemykał
się pod murami szkół i zbierał materiał. Dobrze, że nikt go nie
przyłapał.
Zobacz też:
Dzienniki Nikki
